Konkurentką Biblioteki Aleksandryjskiej była Biblioteka Pergamońska, założona została przez króla Pergamonu Attalosa I Sotera (241-197 pn.e.) w II połowie III w. p.n.e., z myślą stworzenia warsztatu pracy dla artystów i uczonych. Jego następca Eumenesa II (197—159 r. p.n.e.) zbudował wspaniały gmach Biblioteki. Liczyła ona 200 000 zwojów i mieściła się przy świątyni Ateny Polias (opiekunki miasta), gdzie zajmowała cztery pomieszczenia. Czytelnicy otrzymawszy książkę, przechodzili do krużganku gdzie oddawali się lekturze owiewani orzeźwiającymi podmuchami powietrza znad morza.
Troszcząc się o wzrost księgozbioru Eumenes sprowadzał z Egiptu duże ilości papirusu, a także gotowe dzieła. Ptolemeusz V Epifanes, w obawie o wiodący prymat Biblioteki Aleksandryjskiej w zasobność zbiorów, zakazał wywozu papirusu do Pergamonu. Pergamończycy poradzili sobie zastępując papirus znacznie trwalszym materiałem piśmienniczym pergaminem.
Biblioteka w Pergamonie padła łupem wodza rzymskiego, Marka Antoniusza, który zostawszy, w 40 roku p.n.e., zarządcą wschodnich prowincji imperium rzymskiego, zabrał z niej wszystkie zwoje, wywiózł do Aleksandrii i ofiarował królowej Egiptu, Kleopatrze.
naucratis 