O rozwoju Formującej się kultury starożytnego Egiptu świadczą odkrycia sięgające czasów czwartego tysiąclecia przed naszą erą. Pozwalają one śledzić rozwój społeczeństwa w dolinie Nilu, którego sztuka była jedną z najwspanialszych, a monumentalna architektura kamienna przetrwała tysiąclecia jako świadectwo jego potęgi i wielkości.
Sprzed tysięcy lat zachowały się do naszych czasów zabytki architektury i dzieła sztuki Egipcjan, relikty kultu sakralnego, przykłady piśmiennictwa, przybory kosmetyczne i przedmioty użytku codziennego. Do dzisiejszego czasu zachowały się grobowce, w których kult religijny nakazywał chowanie zmarłych. Groby faraonów kryły się w skalistych masywach wzgórz i były rozsiane na piaskach pustyni wzdłuż doliny Nilu.
Materiałami budowlanymi stosowanymi do wznoszenia domów mieszkalnych w Egipcie były: ił z rzeki Nil, glina suszona na słońcu, trzcina oraz drewno z którego wykonywano przede wszystkim elementy konstrukcyjne budynku. Domy nie miały otworów okiennych. Pomieszczenia świątyń przekrywano stropami płaskimi, wykonanymi z dużych płyt kamiennych. Grobowce wolno stojące, których pierwowzorem były kuchary, miały formę mastady (ławy) które wznoszono z cegieł i bloków skalnych o lekko pochylonych ścianach w przekroju miały kształt trapezu.
naucratis 